8. PROCES I WYROK
22 marca 1951 r. był gotowy akt oskarżenia. Proces Miki i Mroza przed Wojskowym Sądem Rejonowym w Krakowie rozpoczął się 7 maja 1951 r. Składowi sędziowskiemu przewodniczył kpt. Tadeusz Makowski, ławnikami byli kpr. Zdzisław Piotrowski i st. strz. Dariusz Marczewski. Oskarżał por. Aleksander Duszyński, a oskarżonych bronili adwokaci z urzędu: Zygmunt Rogowski (Mikę) i Karol Buczyński (Mroza). Proces trwał 5 dni. Podstawowe zarzuty, jakie postawiono Mice, dotyczyły jego
działalności po wrześniu 1947 r: – dążenie do obalenia przemocą ustroju państwa polskiego przez zorganizowanie i kierowanie „bandą” – dopuszczenie się „gwałtownych zamachów na osoby, będące urzędnikami państwowymi, względnie członkami PPR, w wyniku których te osoby zostały zastrzelone względnie ranione” (6 osób zabitych,
1 raniona) – dopuszczenie się „gwałtownych zamachów na jednostki Polskich Sił Zbrojnych” w wyniku których zastrzelono jednego żołnierza i dwukrotnie otwarto ogień do żołnierzy lub funkcjonariuszy UB – zabójstwo dwóch osób, niezwiązanych ani z WP, ani z UB czy MO, – zamiar zabicia kolejnej osoby, który nie doszedł do skutku, – dokonanie dwóch zamachów na poborców podatkowych, którym zabrano łącznie 87 tys. zł, – przechowywanie bez zezwolenia broni, – dokonanie 15 napadów na instytucje publiczne i 13 na osoby fizyczne w celu „przywłaszczenia mienia ruchomego”. Mroza z kolei oskarżono o: – zamiar zmiany przemocą ustroju państwa, – zastrzelenie 1 funkcjonariusza UB, – nielegalne posiadanie i ukrywanie broni, – nakłanianie Miki do zabicia dwóch członków PPR – nakłanianie do przeprowadzenia 3 napadów. Ponieważ Mróz nie ujawnił się podczas amnestii w 1947 r. rozciągnięto na niego także zarzuty, związane z dowodzeniem w 1946 r. oddziałem WiN na terenie pow. myślenickiego.
W procesie zeznawało 42 świadków – wyłącznie rodziny osób zabitych przez grupę lub osobiście poszkodowani wskutek np. zaboru mienia. Gdy natomiast obrońca Mroza zawnioskował o przesłuchanie kolejnych 18 świadków, m.in. rodzin żydowskich oraz radzieckich żołnierzy – uciekinierów z niemieckiej niewoli, ukrywanych w czasie wojny przez Mroza – sąd wniosek ten odrzucił. 12 maja 1951 r. zapadł wyrok: 14-krotna kara śmierci dla Miki, 31-krotna kara długoletniego więzienia (powyżej 10 lat), utrata praw publicznych i obywatelskich praw honorowych na zawsze oraz przepadek całego mienia na rzecz skarbu państwa: 3-krotna kara śmierci na Mroza oraz kilkunastokrotna kara długoletniego więzienia (powyżej 10 lat), utrata praw publicznych i obywatelskich praw honorowych na zawsze oraz przepadek całego mienia na rzecz skarbu państwa. Warto przytoczyć fragment sentencji wyroku: „(…)w okresie odbudowy Polski Ludowej, w okresie realizowania przez ludzi pracy planu 3-letniego, powstała banda składająca się z Miki, Mroza, Przeciszewskiego, Lenarta, Kapery, oraz innych współpracujących z nimi i postawiła swoje zadanie: paraliżowanie przeprowadzania reform społecznych na terenie powiatu myślenickiego i okolicznych poprzez szerzenie terroru w okolicy, a w szczególności przez likwidowanie przedstawiciele władz polski ludowej i rabunki.