STYCZEŃ 1947

3 I – w trakcie ataku oddziału „Salwy” na lokal obwodowej komisji wyborczej w Nowym Wiśniczu uprowadzono członka tej komisji – Wiesława Rudkę. W strzelaninie, jaka wywiązała się następnie z ochraniającymi lokal milicjantami zginął Władysław Broniszewski.

7 I – w Cichawie, w bliżej nieustalonych okolicznościach, w walce z ludźmi „Salwy”, zginął sierżant KBW Jan Łukasik.

19 I – w czasie pościgu za „salwowcami” w Łapanowie ranny został kpt. Pułaciński, dowódca grupy operacyjnej WP, a jeden z jego podkomendnych, plut. Franciszek Jawor, zginął na miejscu.

LUTY 1947

Luty – zabito, podejrzewanego o kontakty z UB, Mieczysława Włosińskiego z Zegartowic. Wyrok wykonali ludzie „Salwy”.

21 II – zaatakowano stację kolejową w Bobowej, gdzie spodziewano się znaleźć większą ilość gotówki. Pieniędzy jednak nie było. Wycofujący się członkowie oddziału „Salwy” zerwali połączenia telefoniczne.

MARZEC 1947

2 III – atak „salwowców” na stację PKP w Podłężu. Przebywali wtedy w niej dwaj żołnierze WP i nieumundurowany pracownik Informacji Wojskowej, któremu udało się zbiec z terenu dworca i zawiadomić przebywającą w Niepołomicach grupę operacyjną KBW-UB. W czasie nieudanego pościgu za partyzantami zginął jeden z żołnierzy.

marzec – w PUBP Bochnia ujawniają się członkowie grupy „Iskry”, którzy jednak po krótkim czasie ponownie schodzą po podziemia.

14-20 III – przed PUBP Bochnia ujawnia się cały oddział „Salwy”.

MAJ 1947

28 V – krakowska UB aresztuje Mariana Pajdaka.

SIERPIEŃ 1947

Sierpień – w Kłaju „Salwa” spotkał się z kilkoma dawnymi podkomendnymi i razem postanowili stworzył oddział, który będzie kontynuował działalność zbrojną. Oddział liczył już tylko siedmiu ludzi: Dubaniowski, Eugeniusz Gałat „Sęp” (zastępca dowódcy), Władysław Migdał „Ordon”, Józef Garścia „Zryw”, Zdzisław Konieczny „Zębaty”, Kazimierz Trzecki „Ostoja” i Władysław Niemiec „Grab”.

WRZESIEŃ 1947

wrzesień – Józef Mika „Leszek”, ujawniony w marcu przed UB zastępca „Salwy” ponownie schodzi do podziemia i organizuje nową grupę zbrojną. Przyłączają się do niego Emil Przeciszewski „Zryw”, Tadeusz Lenart, Franciszek Mróz „Bóbr” i Augustyn Kapera „Klimek”.

10 IX – w tzw. „procesie Niepokólczyckiego” (II zarządu Głównego WiN) Jan Kot otrzymuje wyrok śmierci, zamieniony później na dożywotnie więzienie.