Władysław Gałka, ps. „Lis”, „Wiktor”, „Przełęcki”, „Józef Górski”. „

Władysław Gałka, ps. „Lis”, „Wiktor”, „Przełęcki”, „Józef Górski”. był wybitnym przedstawicielem środowisk narodowych na terenie Bocheńszczyzny w okresie II wojny światowej i w pierwszych latach powojennych. Urodził się 13 października 1914 r. w Jodłówce. Jako najstarszy z ośmiorga rodzeństwa był synem Jana (sołtysa Jodłówki) i Katarzyny z d. Kłuś. W 1924 r. ukończył szkołę powszechną w Rzezawie. W latach 1924-1932 uczęszczał do Państwowego Gimnazjum Męskiego im. Kazimierza Wielkiego w Bochni, gdzie 30 czerwca 1932 r. zdał egzamin dojrzałości. W 1934 r. ukończył dwuletnie Państwowe Pedagogium w Krakowie. W latach 1934-1939 pracował jako nauczyciel w szkołach powszechnych, kolejno w Ostrołęce, Horodnie k. Stolina i Busku Zdroju. Od września 1935 r. do września 1936 r. odbywał czynną służbę wojskową w Brześciu nad Bugiem, najpierw na kursie podchorążych rezerwy 30 Dywizji Piechoty, od 30 maja 1936 r. w 82 pułku strzelców syberyjskich. 1 stycznia 1938 r. otrzymał nominację na stopień podporucznika rezerwy. W 1939 r., już jako oficer, otrzymał powołanie na kolejne czterotygodniowe ćwiczenia w 2. pułku piechoty Legionów, który stał się jego pułkiem macierzystym.

W czasie wojny obronnej był początkowo dowódcą plutonu, a potem kompanii. Udział w walkach zakończył 24 września, gdy pod Zamościem dostał się do niewoli – najpierw radzieckiej, z której zbiegł (tak uniknął losu oficerów w Katyniu), potem do niemieckiej, z której też zbiegł – stało się to w czasie marszu kolumny jenieckiej na odcinku Józefów–Frampol. Wraz z towarzyszącym mu podchorążym dotarł w Góry Świętokrzyskie, gdzie dołączył do oddziału mjr. Henryka Dobrzańskiego „Hubala”, lecz po dwóch dniach z powodu choroby musiał zrezygnować z dalszej walki.

Po powrocie w rodzinne strony z miejsca zaangażował się w pracę konspiracyjną. Wraz z Tadeuszem Migasem ps. „Silnicki” już w listopadzie 1939 r., z upoważnienia Zarządu Okręgu Stronnictwa Narodowego w Krakowie, przystąpił do tworzenia sieci organizacji wojskowej Stronnictwa (NOW) w powiecie bocheńskim. W lipcu 1940 r. został mianowany komendantem powiatowym NOW w Bochni. Funkcję tę pełnił do maja 1943 r. Oprócz sprawowania ogólnego kierownictwa nadzorował kontrwywiad oraz prasę i propagandę. W tym czasie założył i redagował pismo „Kierunki”, które ukazywało się co dwa tygodnie, rozprowadzane po terenie powiatu. W maju 1943 r. objął stanowisko komendanta Podokręgu Kraków Zewnętrzny NOW, obejmującego powiaty: bocheński, myślenicki, wadowicki, miechowski i chrzanowski, który w ramach akcji scaleniowej wszedł w szeregi Armii Krajowej. Na przełomie lat 1943/1944, w ramach akcji scaleniowej, podporządkował podległe sobie struktury NOW Armii Krajowej. Pod koniec 1943 r. objął funkcję szefa propagandy Podokręgu, a od września 1944 r. był szefem Wydziału Organizacyjnego Okręgu Krakowskiego NOW, a równocześnie (w strukturze AK) adiutantem inspektora Komendy Okręgu ppłk. Władysława Owoca „Pawła”. Położył też duże zasługi w organizowaniu oddziałów partyzanckich na terenie okręgu, osobiście sprawował nadzór nad oddziałami: „Szczerbiec” (dowodzonym przez Lecha Masłowskiego „Jerzego”) i „Chrobry” (dowódca Józef Lesser „Jastrzębski”).

Ścigany przez Gestapo ukrywał się, zmieniał miejsca pobytu, wygląd, nazwisko, pseudonimy. Okupację niemiecką zakończył w stopniu kapitana. Po zajęciu Krakowa przez Armię Czerwoną udał się do żony do Krzeczowa, po czym w końcu stycznia 1945 r., pozostając w konspiracji, powrócił do Krakowa. Wznowił działalność organizacyjną, zastępując nieobecnego w tym czasie w Krakowie ppłk. „Pawła”. Pod koniec miesiąca zwołał z polecenia komendanta Okręgu Krakowskiego NOW-AK naradę siedemnastu dowódców oddziałów partyzanckich, wchodzących w skład okręgu. Na odprawie przedstawił i uzasadnił rozkaz o demobilizacji oddziałów. Na kolejnej naradzie, zwołanej przez Gałkę w Krakowie, omawiano problem członków NOW i AK, „spalonych” w swoich rejonach i zagrożonych aresztowaniem ze strony UBP. Wzięli w niej udział m.in. Józef Lesser „Jastrzębski” – komendant Oddziałów Dywersyjno-Bojowych na powiat Bochnia; Lech Masłowski „Jerzy”, dowódca oddziału dywersyjnego „Szczerbiec”, Bogdan Palka „Świerk”, „Bohusz” z oddziału „Szczerbiec”; dowódca oddziału „Pogrom” Augustyn Rafalski „Wodzicki”, „Edmund”, szef kontrwywiadu NOW-AK Podokręgu Kraków; Stanisław Gałka „Jarecki”, „Witek”, od 1943 r. komendant powiatowy NOW-AK Bochnia; mjr Adam Stabrawa „Jar”, „Borowy”, od 1942 r. początkowo zastępca komendanta a od lipca komendant Podokręgu Kraków-Miasto NOW-AK i dowódca 1 PSP na Podhalu; mjr Eugeniusz Antoni Borowski „Leliwa”, komendant Podokręgu Tarnów NOW-AK, późniejszy dowódca zgrupowania AK; i kilka innych osób. Na naradzie postanowiono kontynuować działalność konspiracyjną, której praktycznym celem była obrona kolegów przed aresztowaniami NKWD-UB. Najbardziej zagrożonych zaopatrywano w „lewe” papiery i wysyłano na tereny Ziem Zachodnich. 16 lutego poprowadził odprawę działaczy Młodzieży Wielkiej Polski, w większości zdemobilizowanych partyzantów. Odebrał wówczas od nich powtórną przysięgę, która zobowiązywała do walki z nowym okupantem.Był już wtedy poszukiwany przez UB i NKWD.